((وَ ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا)) يعنى آنچه پيامبر 6 بشما از في‌ء و آن اموال عطا كند و ببخشد آن را بگيريد و خشنود باشيد و آنچه كه بشما امر ميكند پس آن را انجام دهيد، و آنچه شما را نهى از آن نمايد منتهى شويد چون كه او امر نميكند و نهى نمينمايد مگر بفرمان خدا و اين عام است در هر جا كه پيامبر 6 امر و نهى نمايد هر چند كه در آيه في‌ء نازل شده باشد.

و زيد شحام از حضرت صادق 7 روايت نموده كه فرمود خدا چيزى به پيامبران گذشته نداده مگر آنكه به محمّد 6 هم داد، به سليمان (ع) فرمود( (فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ))[1] پس ببخش و عطا كن يا امساك نما و نگهدار بدون حساب و به پيامبر اسلام هم فرمود( (ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا)) آنچه پيامبر بشما داد و امر فرمود بگيريد و آنچه را كه هم شما را از آن نهى نمود پس منتهى شويد و دورى نمائيد.

((وَ اتَّقُوا اللَّهَ)) پس بترسيد از خدا در ترك گناهان و فعل واجبات.

((إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ)) بدرستى كه خدا سخت عقابست بر كسى كه عصيان او كرده و ترك او امر او نمايد و در اين آيه اشاره است به اينكه تدبير امّت با پيامبر و امامانى است كه قائم مقام و جانشين اويند و براى همين رسول خدا 6 اموال خيبر را تقسيم نمود و منّت گذارد بر يهودان خيبر در آزاد كردن آنها و بنى النضير و بنى قينقاع را تبعيد و اندكى از مال را بايشان بخشيد و مردان بنى قريظه را كشت و زنان و فرزندان آنها را باسارت گرفت، و اموالشان را تقسيم بر مهاجران نمود و بر مردم مكّه منّت گذارد و فرمود (اذهبوا انتم الطلقاء) برويد شما آزاد شدگانيد سپس خداى سبحان فرمود:

[1]- سوره ص آيه: 39.