((فِي يَوْمِ نَحْسٍ)) يعنى در روز ميشوم و نامبارك‌( (مُسْتَمِرٍّ)) يعنى روزى كه نحوست و ميشومى آن مداوم بود مستمر بود بر ايشان بنحوستش در طول هفت شب و هشت روز تا آنكه بر سرايشان آمد آنچه كه آمد، و مستمر از صفت روز است يعنى روزى كه ضرر آن مداوم و هلاك آن عمومى است.

زجاج گويد: آن صفت نحس است، يعنى عذاب ايشان مستمر و مداوم است در دنيا متّصل بعقبى و رستاخيز شود.

عياشى باسنادش از حضرت ابى جعفر 7 روايت نمود: كه آن عذاب در روز چهار شنبه آخر ماه بود.

((تَنْزِعُ النَّاسَ)) يعنى اين باد مردم را از زمين ميكند، سپس سرهايشان را بر هم ميزد و گردنهايشان كوبيده ميشد و ميگرديدند( (كَأَنَّهُمْ أَعْجازُ نَخْلٍ مُنْقَعِرٍ)) مجاهد گويد: مثل اينكه ريشه‌هاى نخل كنده شده‌اند براى آنكه سرهاى ايشان از بدنشان جدا و بزمين افتاده.

و بعضى گفته‌اند: يعنى مردم كنده ميشوند از حفره و گودالهايى كه براى خود كنده بودند تا آنها را از ضرر باد منع كند.

حسن گويد: يعنى ارواح مردم را از ابدانشان ميكند و جدا ميكند.

((فَكَيْفَ كانَ عَذابِي وَ نُذُرِ)) پس چگونه بود عذاب من و انذار من، و آن بزرگ داشتن عذاب نازل بر ايشان و ترسانيدن كفّار مكّه است‌

.