بود( (وَ نَسُوهُ وَ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ)) يعنى براستى او ميداند تمام چيزها را از تمام جهات آن چيزى از آن بر او مخفى و پوشيده نخواهد بود و از آنست قول او( (شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ))[1] يعنى دانست كه خدايى جز او نيست، پس خداوند سبحان بيان فرمود كه او ميداند آنچه در عالم ميباشد پس فرمود:

((أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ)) آيا نديدى كه به راستى خدا ميداند آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، يعنى تمام معلومات را و خطاب به پيامبر 6 است، و مقصود تمام مكلّفين هستند و آن استفهام و معنايش تقرير است، يعنى آيا نميدانى.

و بعضى گويند: آيا نديدى دليلهاى ديدنى را از صنعت او كه دلالت دارد بر اينكه او عالم بتمام معلوماتست.

((ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‌ ثَلاثَةٍ إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ)) هيچ سه نفرى نيستند كه با هم راز و در گوشى بگويند مگر آنكه چهارمين آنها خداست بعلم يعنى كه راز آنها نزد او معلوم است چنانچه معلوم است پيش چهارمى كه با ايشانست.

و بعضى گويند: سرائر و رازها آنست كه ميان دو نفر باشد و نجوى و گوشى آنست بين سه نفر باشد.

و بعضى از ايشان گويد: نجوى هر حديث است خواه پنهانى باشد، يا بظاهر و آشكارايى و آن اسم است براى چيزى كه بوسيله او راز گويى ميشود.

((وَ لا خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سادِسُهُمْ)) يعنى هيچ پنج نفرى راز گويى نميكنند مگر آنكه او عالم بسرّ و راز ايشانست مثل نفر ششم كه با ايشانست.

[1]- سوره آل عمران آيه: 16.