الرهبانيّه: اصل آن از رهبه است كه بمعناى خوف و بيم است مگر آنكه آن عبادتى است كه اختصاص بنصارى دارد براى سخن و كلام پيامبر اسلام 6 كه فرمود: لا رهبانية فى الاسلام، در اسلام رهبانيت نيست.

الابتداع: اوّل كار است كه اقتداء و پيروى در آن بر مثالى نشده، و از آنست بدعت زيرا كه آن ايجاد كاريست بر خلاف سنّت.

الكفل: حظ و نصيب است و از آنست نصيب و حظى كه سوار بر آن مينشيند و آن گليم و مانند آنست كه بر گرده و پشت شتر ميگذارند هر گاه بخواهند كه در آن بخوابند تا از سقوط و افتادن محفوظ بمانند، پس در آن حظى از مصونيت از افتاد نست.

اعراب:

و رهبانيت منصوب بفعل مضمر است كه قول او ابتدعوها آن را تفسير ميكند و تقدير آن و ابتدعوا رهبانية ابتدعوها) است، و قول او( (ما كَتَبْناها عَلَيْهِمْ)) در محل نصب است براى آنكه صفت براى رهبانية ميباشد.

((ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللَّهِ)) منصوب است براى آنكه آن بدل از هاء (فى كتبناها) است و تقدير آن كتبناها عليهم ابتغاء رضوان اللَّه، يعنى پيروى كردن اوامر او و حال آنكه براى ايشان رهبانيّت را ننوشتيم و (لا) در( (لِئَلَّا يَعْلَمَ)) زايد (و ان) در( (أَلَّا يَقْدِرُونَ)) مخفّفه از مثقله و اسم آن محذوف است، و تقديرش، انهم لا يقدرون و (لا) در اينجا دلالت بر اضمار در انّ با تخفيف ان.

تفسير آيات:

آن گاه خداوند سبحان عطف بما تقدّم نمود از ذكر پيامبران بحكايت حضرت ابراهيم و نوح 8 و فرمود: