است اوّل آخر ظاهر باطن براى آنكه كسى كه از ما اوّل باشد ديگر آخر نيست، و آنكه ظاهر و آشكارا باشد ديگر مخفى و پوشيده نيست.

10- يمان گويد: او اوّل قديم و آخر رحيم و مهربان و ظاهر مصلحت انديش و محكم كار و باطن داناست.

و بلخى گويد: او مانند قول گوينده‌ئيست كه ميگويد فلانى اوّل و آخر كار و ظاهر و باطن آنست يعنى كار بر او دور ميزند و باو تمام ميشود.

((وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ)) و او بهر چيزى كه صحيح باشد معلوم بودن آن (عليم) است براى آنكه او عالم بذات است.

((هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ)) اوست آن چنان خدايى كه آفريد آسمانها و زمين را در مدّت شش روز براى اينكه در آنست از اعتبار- فرشتگان بظهور چيزى بعد چيزى از جهتى و براى آنچه در خبر دادن بآنست مصلحتى براى مكلّفين و اگر اين نبود هر آينه آسمان و زمين را در يك لحظه مى آفريد براى آنكه او ذاتا قادر و تواناى براى يك دفعه آفريدنست.

((ثُمَّ اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ)) سپس تسلط و استيلاء بر عرشى كه معروف در آسمان است نمود.

و بعضى گويند: استيلاء و غلبه بر ملك است، پس كسى كه قول اوّل را اختيار كرده گويد: استواء او بر عرش قادر بودن اوست بر آفريدن و فانى كردن و زير و رو كردن آنست.

بغيث گويد:

پس بشر مسلّط بر عراق شد بدون آنكه شمشيرى بكار برد يا خونى بريزد