فراء گويد: عرب كريم بكسى ميگويد كه هر صفت مذموم و ناپسندى از او نفى شده و مبراء از هر عيبى باشد و حتّى برى از صفتى باشد كه بدان قصد مذمّت شود، مثلا ميگويد آن چيز نه چاق است و نه منفعتى دارد، و اين منزل نه خانه بزرگى است و نه مسكن خوبى، سپس ياد نموده خداوند سبحان اعمالشان را كه موجب آن بدبختى‌هاى ايشان شده پس فرمود:

((إِنَّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذلِكَ مُتْرَفِينَ)) ابن عباس گويد: يعنى ايشان قبل از اين در دار دنيا متنعّم بودند و اين براى اينست كه عذاب مترف سخت‌ترين عذابها است، و بيان نمود خداوند سبحان كه نعمتهاى الهى و ثروت آنها را غافل نمود از تنبّه و مشغول نمود ايشان را از عبرت گرفتن و موجب شد كه ترك واجبات كنند براى راحتى بدنهايشان.

((وَ كانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ‌ الْعَظِيمِ)) مجاهد و قتاده گويند: يعنى آنها اصرار ميكردند بر گناهان بزرگ، و اصرار اينست كه مقيم و مداوم بر آن شده پس نه آن را ترك كنند و نه توبه از آن نمايند.

حسن و ضحاك و ابن زيد گويند: حنث عظيم شرك است، يعنى از آن توبه نميكنند.

شعبى و اصم گويند: كه آنها قسم ميخوردند كه كسى را كه مى‌ميرد خدا او را مبعوث و زنده نميكند و بتها شريكهاى خدا هستند.

((وَ كانُوا يَقُولُونَ أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ)) يعنى آنها بودند كه ميگفتند آيا اگر ما مردم و خاك شديم و استخوان پوسيده گشتيم آيا ما بر انگيخته ميشويم، يعنى آنها انكار بعث و روز قيامت و ثواب و عقاب را مينمايند پس از روى استعباد و انكار آن ميگويند، آيا اگر ما كه زندگان بوديم مرديم‌