نعمت بزرگ و فراوانى است.

((فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّماءُ)) پس وقتى كه آسمان شكافت يعنى روز قيامت هر گاه آسمان پاره پاره شد و بعضى از آن از بعضى جدا شد.

((فَكانَتْ وَرْدَةً)) يعنى پس سرخ ميگردد مثل رنگ اسب سفيدى كه به سرخى و يا زردى متمايل باشد، پس در زمستان سرخ و در بهار زرد و در سرماى سخت كبود ميشود. منزّه است خالق آن و گرداننده آن كه بهر طورى كه ميخواهد ميگرداند (و ورده) مفرد ورد است، پس تشبيه فرمود آسمان را در روز قيامت در اختلاف رنگهايش بگل.

و بعضى گويند: اراده كرده بآن گل گياهان را كه آن سرخ است و- مختلف ميشود رنگهاى آن و لكن بيشتر در رنگهاى آن سرخى است، پس آسمان در سرخى مثل گل ميشود سپس جارى ميگردد.

((كَالدِّهانِ)) و آن جمع دهن «روغن» است در موقع پايان كار، و انتهاى مدّت.

حسن گويد: آن مثل روغنهايى ماند كه بعضى را بر بعض ديگر ميريزند برنگهاى مختلف.

فراء گويد: تشبيه فرمود رنگ برنگ شدن آسمان را به رنگ برنگ شدن اسبى از اسبها و تشبيه فرمود گل را در اختلاف رنگهايش بروغن زيت و رنگهاى مختلفش و اين قول مجاهد و ضحاك و قتاده است.

كلبى گويد: دهان جلد سرخ است و جمع آن ادهنة است.

عطاء بن رياح گويد: دهان لرد روغن زيتونست كه رنگ برنگ ميشود( (فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ)) توجّه نمود نعمت بودن شكافتن آسمان را تا