دلالت دارد بر اينكه آنها كه مى‌گويند بايد حديث را نقل كرد هر چند هم كه مخالف اصول ديانت باشد، زيرا خداوند در اين آيه مردم را به تدبّر و تفكّر فرا- خوانده و اين معنى با نداشتن بينايى و خود را به نادانى زدن منافات دارد، سپس خداوند ميفرمايد:

(إِنَّ الَّذِينَ ارْتَدُّوا عَلى‌ أَدْبارِهِمْ) يعنى: آنان كه مرتد شده از حق و ايمان بازگشته‌اند.

(مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى) يعنى اين منافقان پس از آنكه راه حق برايشان روشن شد از اين راه بازگشتند.

از ابن عبّاس و ضحّاك و سدى روايت شده است كه منافقان نزد پيامبر 6 اظهار ايمان ميكردند، ولى هنگامى كه نزد خود جمع ميشوند كفر خويش را اظهار ميدارند، و اين همانى است كه در آيه از آن با (ارتدوا) ياد شده است.

از قتاده نقل شده است اينان كافران اهل كتاب هستند كه بحضرت محمّد 6 كافر شده‌اند با اينكه او را شناخته و صفات و خصوصيّات او را در كتابهاى خود ديده بودند.

و در اين آيه دلالتى بر اين نيست كه مؤمن هم گاهى كافر مى‌شود، زيرا مانعى نيست كه منظور از بازگشت، بازگشت در باطن از ايمان باشد، پس از آنكه دليل و برهان بر صحّت ايمانش اقامه شده و آن را اظهار نموده است.

(الشَّيْطانُ سَوَّلَ لَهُمْ) حسن گويد: يعنى گناهان را براى آنان نيك جلوه مى‌دهد.

ابى مسلم گويد: يعنى شيطان آرزوهايشان بر مى‌آورد، زيرا آنان را بسوى چيزهايى فرا مى‌خواند كه موافق با ميل و خواسته‌هاى نفسانى آنان است.

(وَ أَمْلى‌ لَهُمْ) يعنى: شيطان آرزوهاى آنان را طولانى ساخته فريب او را مى‌خوردند.