انسان از آشاميدن آن لذّت مى‌برد و آزارى ندارد، و دنباله‌اش مستى و شرارت نيست، بر خلاف مشروبات دنيا كه لذّت ندارد و مستى و سردرد هم دارد.

(وَ أَنْهارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى) يعنى و نهرهايى از عسل خالص كه موم و كثافت و عيبهاى عسلهاى دنيا را ندارد.

(وَ لَهُمْ فِيها مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ) و از هر نوع ميوه‌اى چه آن را بشناسند و چه نشناسند خالى از عيب‌هايى كه ميوه‌هاى دنيا دارد به آنان مى‌دهند.

(وَ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ) يعنى: علاوه بر اين نعمتها مؤمنين را خداوندى بخشد و گناهانشان را مى‌پوشاند و اعمال زشتشان را فراموش مى‌كنند تا اين نعمتها بر آنان ناگوار نشود.

(كَمَنْ هُوَ خالِدٌ فِي النَّارِ) يعنى: آيا كسى كه از اين نعمتهاى خداوندى بهره‌مند است مانند كسى است كه جاودان در جهنم خواهد ماند؟!(وَ سُقُوا ماءً حَمِيماً) و آب جوشيده و پر حرارت به او مى‌نوشانند؟

(فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ) وقتى وارد بدنشان شود روده‌هايشان را پاره پاره كند.

بعضى گفته‌اند: (كَمَنْ هُوَ خالِدٌ فِي النَّارِ) عطف شده است بر (كَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ‌) كه تقديرش اينطور بوده است: (كمن زيّن له سوء عمله و من هو خالد فى النّار) كه بعدا واو عطف حذف شده است، همانگونه كه مى‌گويند: (قصدنى فلان شتمنى ظلمنى).