خودشان استحقاق آن ترفيع را نداشته‌اند.

عكرمه نيز گفته است، اين معنى مربوط به قوم ابراهيم و موسى 7 است، اما اين امت براى آنان است نتيجه اعمال ديگران كه به نيابت از آنان انجام دهند، و هر كس كه گفته است حكم اين آيه نسخ نشده است، منظورش آن است كه آيه دلالت دارد بر منع نيابت در عبادات مگر آن دسته از عبادتهايى كه دليل دارد مانند حج كه در روايت است: زنى به رسول خدا 6 گفت: يا رسول اللَّه پدرم حج بجا نياورده است؟ حضرت در پاسخ فرمودند به نيابت از او حج بجا آور.

(وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرى‌) يعنى: آنچه را كه انسان انجام ميدهد و در آن مورد تلاش ميكند به ناچار بايد بعدا آن را ببيند، به اين معنى كه بر اساس آن مجازات خواهد شد، و اين معنى را بدين شكل بيان كرده ميفرمايد:

«(ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفى‌) يعنى براى عبادتهايى كه انجام داده است، به بهترين وجهى كه استحقاق آن را دارد و ثواب دائم پاداش داده خواهد شد، و هاء در يجزاه به سعى بر ميگردد، يعنى:

انسان روز قيامت تلاش خود را مى‌بيند و پاداش عمل خود را به بهترين وجهى خواهد ديد.