از سدى نقل شده كه اين آيه در باره عاص بن وائل سهمى نازل شده است كه گاهى از اوقات در پاره‌اى از امور با رسول خدا 6 موافقت ميكرد.

از عطاء بن يسار نقل شده است كه اين آيه در باره كسى نازل شده است كه به خاندان خود گفت: وسائل سفر مرا فراهم كنيد تا بسوى پيامبر بروم، آماده شد و حركت كرد در بين راه مردى از كفار به او برخورد و از او پرسيد كجا ميروى؟

گفت: ميخواهم بسراغ محمد بروم شايد از خير او برخوردار شوم، آن مرد كافر به او گفت: تو وسائل و توشه سفر خودت را بمن ببخش من تمام گناهانت را به گردن ميگيرم.

از محمد بن كعب قرظى نقل شده است اين آيه در باره ابو جهل نازل شده است كه ميگفت: بخدا محمد جز به اخلاق نيك و عالى دعوت نمى‌نمايد، و اين معنى قول خدا است كه فرمود: (أَعْطى‌ قَلِيلًا وَ أَكْدى‌) يعنى ايمان نياورد.

معنى آيات:

آن گاه خداوند از قدرت كامله و وسعت ملك خود خبر داده ميفرمايد:

(وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ) اين آيه بصورت معترضه بين آيه قبلى و آيه بعدى آمده است، كه ميفرمايد:

(لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساؤُا بِما عَمِلُوا) و لام در ليجزى متعلق است به معنى آيه اوّل زيرا چون خداوند نسبت به آنان آگاهى داشته است، هر يك از آنان را بميزان استحقاقشان مجازات كرده است، و اين لام، لام عاقبت است چون خداوند در- نتيجه علمش به هر دو دسته آنان را بر حسب استحقاقشان مجازات ميفرمايد، و نيز روشن است كسى قدرت بر پاداش دادن نيكوكاران و مجازات بدكاران دارد كه داراى قدرت و سلطنت بسيارى باشد، و لذا در آيه معترضه فرموده است:

(وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌) تا آنان را كه گناه كرده‌اند يعنى شرك ورزيده‌اند