ميفرمايد:

(مُتَّكِئِينَ عَلى‌ سُرُرٍ مَصْفُوفَةٍ) سرر جمع سرير است، و مصفوفة بصف در آمده كه پيوسته بيكديگر باشد، بعضى گفته‌اند: در جمله چيزى حذف شده است كه تقديرش چنين است: (متّكئين على نمارق موضوعة على سرر) لكين اين جملات حذف شده است چون لفظ بر آن دلالت دارد، زيرا تكيه عبارتست از نشستن راحت و بى‌تكلّف، و اين نميشود مگر با نشستن روى تشك و تكيه بر پشتى.

(وَ زَوَّجْناهُمْ بِحُورٍ عِينٍ) حور عبارتست از سفيد روى پاكيزه كه در حسن و كمال نمونه است، و عين عبارتست از درشت چشمان كه داراى چشمانى بزرگ و زيبا و با صفا هستند، بدين معنى كه ما اين تقوى پيشگان را با حور العين مقرون ساختيم تا از آنان بهره‌مند شوند.

از زيد بن ارقم روايت شده است كه مردى از اهل كتاب خدمت رسول خدا 6 آمده گفت: يا أبا القاسم! شما فكر ميكنيد كه اهل بهشت ميخورند و مى‌آشامند؟ حضرت فرمود: سوگند به كسى كه جانم در دست قدرت او است يك نفر بهشتى داراى نيروى چهل نفر است در خوردن و آشاميدن و آميزش، پرسيد: كسى كه ميخورد و مى‌آشامد نياز به تخليه دارد؟

فرمودند: به صورت عرق از بدنش دفع ميشود، و بويى مانند مشك كه شكمش سبك ميشود.

(وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ) يعنى: به ذريّه آنان فرزندان كوچك و بزرگشان را ملحق نموديم، زيرا فرزندان كوچك و بزرگشان را ملحق نموديم، زيرا فرزندان بزرگ با ايمان خودشان به پدران ملحق ميشوند، و فرزندان كوچك با ايمان پدران به آنان ملحق ميشوند، بنا بر اين فرزند به تبع پدر مسلمان، حكم به اسلام او ميشود.