شده‌اند، ولى بعضى از آنان از آن غذا نخورده است، در اين صورت آن شخص دعوت كننده به سفاهت موصوف نخواهد شد، و هدفش درست بوده است، زيرا خوردن غذا موقوف است به اختيار و انتخاب ديگرى، بهمچنين در مسئله مورد بحث هنگامى كه خداوند با دادن قدرت و وسيله و لطفهايى كه فرموده است مانع را از سر راه مكلّفين برداشته است و به آنان دستور داده است كه او را پرستش كنند هر كس با فرمان او مخالفت كند، اين نافرمانى از جانب آن شخص و بانتخاب او بوده است و ربطى به خداوند ندارد.

از ابن عباس نقل شده است معنى آيه اينست كه ما جن و انس را نيافريده‌ايم مگر براى آنكه خواه ناخواه اقرار به بندگى خداوند كنند.

(ما أُرِيدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَ ما أُرِيدُ أَنْ يُطْعِمُونِ) اينجا خداوند ميخواهد اين توهّم را دفع كند كه خداوند آنان را براى پرستش خود آفريده است تا از پرتو عبادت آنان نفعى برگيرد، و لذا بدنبال آن فرموده است كه هدف از آفرينش آنست كه سودى متوجه آنان گردد نه خداوند بزرگ، زيرا نفع رسيدن به خدا محال است چون ذات خداوند بى نياز است و بديگرى محتاج نخواهد شد، و بر عكس تمامى مخلوقات به او نياز دارند.

بعضى گفته‌اند: بدين معنا است من از آنان نميخواهم كه احدى از بندگانم را روزى بدهند، و نه خودشان را روزى دهند، و نميخواهم كه هيچكدام از بندگانم را غذا دهند، و اينكه اطعام را بخودش نسبت داده است، چون تمام مخلوقات عيال خدا هستند، و هر كس عيال ديگرى را غذا بدهد خودش را غذا داده است.

(إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ) خداوند روزى رسان بندگانش و مخلوقاتش همگى است، و نيازى به يارى دهنده ندارد.

(ذُو الْقُوَّةِ) يعنى: داراى قدرت است.