معنى آيات:

آن گاه خداوند آنچه را كه بر سر امّتها گذشته است بيان كرده ميفرمايد:

(وَ فِي مُوسى‌) يعنى در باره موسى نيز آيه‌اى است.

(إِذْ أَرْسَلْناهُ إِلى‌ فِرْعَوْنَ بِسُلْطانٍ مُبِينٍ) يعنى: او را با دليلى آشكار كه عبارت بود از عصا بسوى فرعون فرستاديم.

(فَتَوَلَّى بِرُكْنِهِ) يعنى: فرعون با تكيه بر لشكريان و قومش از پذيرفتن حق رويگردان شد، و لشكريان و قوم فرعون براى او مانند ستون هستند نسبت به ساختمان، و باء در جمله (بركنه) براى تعديه است، (أى جعلهم يتولّون).

(وَ قالَ) يعنى نسبت به موسى گفت:

(ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ) يعنى: موسى ساحر است يا مجنون، و اين دلالت بر نادانى فرعون دارد، زيرا جادوگر كسى است كه داراى نيرنگهاى زيركانه باشد، و اين صفت با جنون منافات دارد، زيرا جنون صفت كسى است كه عقلش آشفته باشد، بنا بر اين چگونه ميتوان يك نفر را به اين دو صفت موصوف دانست؟!(فَأَخَذْناهُ وَ جُنُودَهُ فَنَبَذْناهُمْ فِي الْيَمِّ) يعنى: آنان را به دريا افكنديم، همانگونه كه چيزى را در خشكى افكنند.

(وَ هُوَ مُلِيمٌ) در حالى كه فرعون با كفر و سركشى و انكارى كه داشت مورد سرزنش بود.

(«وَ فِي عادٍ) عطف است بما قبل يعنى: در مورد عاد نيز نشانه‌اى عبرت انگيز و آموزنده وجود دارد.

(إِذْ أَرْسَلْنا عَلَيْهِمُ) يعنى: هنگامى كه فرستاديم به سوى آنان‌(الرِّيحَ الْعَقِيمَ) بادى كه خيرى در پى ندارد، و نه ابرى را بارور ميسازد و نه درختى را، و نه براى خرمنى مفيد است، و نه براى حيوانى خاصيت دارد،