مى‌شود: (رزقناهم رزقا).

معناى آيات:

سپس خداوند استدلال مى‌نمايد كه قدرت برانگيختن مردگان را دارد، و مى‌فرمايد:

(أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّماءِ فَوْقَهُمْ)؟ يعنى: آيا در بناء آسمان با عظمتش و نظم و ترتيب عالى آن، هيچ تفكّر نمى‌كنيد كه:

(كَيْفَ بَنَيْناها)؟ چگونه آنها را بناء نموده‌ايم؟ بى آنكه تكيه‌گاه و ستونى داشته باشند؟

(وَ زَيَّنَّاها) و اين آسمانها را با ستارگان ثابت و سيّار زينت داديم.

(وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ) يعنى: آسمان داراى شكافها و جدايى نيست.

از كسايى نقل شده است يعنى: در آن تفاوت و اختلاف نيست، و اينكه گفته است (فوقهم بنيناها) بنا بر اين است كه آسمان را مى‌بينند ولى در باره آن تفكّر نميكنند.

(وَ الْأَرْضَ مَدَدْناها) يعنى: زمين را گسترش داديم.

(وَ أَلْقَيْنا فِيها رَواسِيَ) يعنى: كوه‌هايى پا برجا روى زمين گذارديم تا زمين را از لرزش بازدارد.

(وَ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ) به قول ابن زيد: يعنى از هر صنفى خوش منظر، و بهجت عبارت است از حسنى كه به هنگام ديدن جلوه‌اى دارد مانند گل و درختان و باغهاى سرسبز.

اخفش گويد: بهيج چيزى را گويند كه هر كس آن را ببيند با ديدن آن خوشحال مى‌شود، پس به معنى مبهوج به است.

(تَبْصِرَةً وَ ذِكْرى‌) يعنى: اين كار را انجام داديم به خاطر آگاهى دادن‌