كه عبارت است از (إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا).

اعراب آيات:

خبر مبتداء كه مؤمنون باشد( أُولئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ‌) است، و( الَّذِينَ آمَنُوا) صفت مؤمنون است.

معنى آيات:

سپس خداوند آنهايى را كه در ايمانشان صادق هستند توصيف نموده مى‌فرمايد:

(إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتابُوا) يعنى: پس از آنكه ايمان آوردند در دينشان شك نكردند.

(وَ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ) يعنى:

اينان در گفتارشان صادقند، نه آنان كه چيزهايى به زبان مى‌گويند كه در قلبشان نيست، گويند: هنگامى كه اين دو آيه نازل شد خدمت حضرت رسول 6 رسيدند و سوگند ياد كردند كه براستى ايمان آورده در ادّعاى ايمان راست مى‌گويند، به دنبال آن خداوند اين آيه را نازل فرمود:

(قُلْ أَ تُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِينِكُمْ) يعنى: آيا مى‌خواهيد از وضع ديانت خودتان به خداوند خبر دهيد، به اين معنا كه خداوند از اين معنى خود آگاه است و نيازى به خبر دادن شما ندارد، و اين يك نوع استفهام انكارى و توبيخى است، يعنى: شما چگونه به خود حق مى‌دهيد كه از وضع دين خودتان به خدا خبر بدهيد؟!(وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ) زيرا كسى كه علم صفت ذاتى او است تمامى معلومات را خودبخود مى‌داند، و نياز