(إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ) مؤمنين در دين برادر يكديگرند و بايد همديگر را يارى كنند[1].

[1]- بطرق مختلف عامه و خاصه وارد شده است كه پيامبر خدا6 پس از نزول اين آيه ميان يك يك اصحابش عقد اخوت برقرار كرد، و از ميان اصحاب على( ع) را براى خود برادر گرفت، اينك بچند حديث در اين مورد توجه فرمائيد:

و از كتب خاصه بسيار نقل شده است از آن جمله است:

تفسير برهان ج 4 صفحه 207 بنقل از مجالس شيخ از ابن عباس نقل شده است گفت: پس از آنكه آيه‌( إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ) نازل شد رسول خدا6 ميان مسلمانان پيمان اخوت برقرار كرد، بين ابو بكر و عمر و بين عثمان و عبد الرحمن و بين فلان تا اينكه بين تمام يارانش هر كس طبق منزلتش با ديگرى پيمان اخوت بسته شد، سپس بعلى بن ابى طالب( ع) فرمود: تو برادر من هستى و من برادر توام).

و نور الثقلين ج 5 صفحه 88 بنقل از ارشاد مفيد.

اللوامع النورانية بحرانى صفحه 402 از طريق عامه ميگويد:( ابن مغازلى شافعى در كتاب مناقب از حذيفه يمانى روايت ميكند كه رسول خدا6 بين مهاجر و انصار اخوت برقرار كرد، و هر كس را با نظيرش برادر ميكرد، سپس( دست على بن ابى طالب( ع) را گرفته فرمود: اين برادر من است ...).

صحيح ترمذى ج 2 صفحه 299 بسندش از ابن عمر روايت ميكند كه( رسول خدا6 بين ياران خود اخوت برقرار كرد، على( ع) آمد در حالى كه از چشمانش اشك ميريخت فرمود: يا رسول اللَّه ميان اصحابت اخوت برقرار كردى و بين من و احدى اخوت برقرار نفرمودى؟! رسول خدا6 به او فرمود: تو در دنيا و آخرت برادر من هستى).

و جريان اخوت پيامبر6 در كتابهاى ديگر عامه آمده است: