سپس خداوند بخبر دادن از حال آنان بازگشته ميفرمايد:

(أُولئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ) يعنى: كسانى كه خداوند آنان را به ايمان و زينت داشتن آن در دلهايشان توصيف كرده است آنان هستند كه به خوبيها ارشاد گشته‌اند، و بعضى گفته‌اند راشدون كسانى هستند كه راه رشد را يافته و به سوى بهشت هدايت شده‌اند.

(فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ نِعْمَةً) ابن عباس گويد: يعنى: و اين تفضلى است از من و رحمتى نسبت به آنان.

(وَ اللَّهُ عَلِيمٌ) خداوند بتمام اشياء عالم است.

(حَكِيمٌ) و در تمام كارهايش حكيم و فرزانه است.

استفاده كلامى:

و اين آيه بچند جهت بر بطلان مذهب جبر دلالت دارد:

1- چون خداوند ايمان را در دلهاى بندگان محبوب ساخته و كفر را ناپسند ديگر چيزى را كه دوست ندارند باجبار محبوب آنان نميسازد، و چيزى را كه دوست دارند برايشان ناپسند نخواهد ساخت.

2- در صورتى كه خداوند با الطاف خود در محبوب ساختن ايمان در دلها به بندگانش عنايت فرموده است اين دليل گفتارى است كه ما در بحث لطف داريم‌

سپس ميفرمايد:

(وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا) يعنى: اگر دو طائفه از مؤمنين با يكديگر جنگ كردند.