((أَ وَ لَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ)) محل قوله «بربك» رفع است، و معنى چنين است «او لم يكف ربك» و نيز(أَنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ) هم در موضع رفع است بنا بر بدليت، و اگر آن را بر لفظ بربك حمل كنيم در موضع جر است، و مفعول آن محذوف است و تقديرش چنين است: «او لم يكف شهادة ربك على كل شي‌ء».

و معنى كفايت آنست كه خداوند براى مردم دليلهايى بر توحيد و تصحيح نبوّت پيامبرانش بيان فرموده است.

مقاتل ميگويند: يعنى آيا همين بس نيست پروردگارت شاهد است كه قرآن از طرف خدا است، و بعضى هم گفته‌اند معنايش آنست كه آيا همين براى پروردگارت بس نيست كه بر هر چيزى شاهد است و عالم بر هر چيز است و هيچ چيز بر او پنهان نيست.

((أَلا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقاءِ رَبِّهِمْ)) الا كلمه آگاهى و تأكيد است يعنى كافران در مورد رويارويى با ثواب و عقاب پروردگار سخت در شك ميباشند و شك دارند كه پروردگار آنان را بمكافات عملشان خواهد رسانيد، و در اين مورد به آنان نسبت سفاهت داده ميشود كه گمان كرده‌اند خداوند آنان را عبث خواهد گذاشت.

((أَلا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ مُحِيطٌ)) يعنى: دانش پروردگار بر هر چيزى احاطه يافته است و چيزى بر او پنهان نخواهد ماند.