((إِنَّ الَّذِي أَحْياها لَمُحْيِ الْمَوْتى‌)) يعنى: كسى كه بوسيله فرستادن باران زمين مرده را زنده ميكند، در آخرت نيز همين طور مردگان را زنده خواهد نمود.

((إِنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ)) و تواناى بر هر كار است.

((إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آياتِنا لا يَخْفَوْنَ عَلَيْنا)) يعنى: كسانى كه از ايمان بآيات ما سرباز ميزنند، از نظر ما پنهان نخواهند شد، و از خودشان و گفتار و كردار ايشان آگاهيم، و اين يك نوع تهديد بعذاب است.

از قتاده و ابن زيد و سدى نقل شده است كه در اين باره گويند: معنى الحاد در آيات خدا همان كف زدنها و صوت زدنهايى است كه بهنگام قرائت قرآن انجام ميدادند.

از مجاهد نقل شده است كه الحاد در آيات عبارتست از جابجا كردن آيات، و گذاشتن آن در جايى كه مربوط بآن نيست.

از ابن عبّاس روايت شده است بعضى از مفسّرين گفته‌اند كه منظور از آيات اينجا دليلهايى است بر توحيد، و الحاد در اين ادلّه عبارت است از انحراف از آن و ترك استدلال با آن.

سپس خداى بزرگ بعنوان استفهام انكارى و سرزنش نمودن آنان در كارهاى زشتشان و بمنظور تهديدشان ميفرمايد:

((أَ فَمَنْ يُلْقى‌ فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِناً يَوْمَ الْقِيامَةِ؟)) آيا اين مردم سركش كه در آتش مى‌افتند بهترند يا آن كسانى كه روز قيامت در حالى كه مؤمن هستند از عذاب الهى در امان ميباشند، و اين استفهام استفهام تقرير است باين معنى كه هرگز اين افراد مساوى نيستند.