كه در اين شعر نيز شاعر مصيبتهاى خود را بدهر نسبت داده است.

سپس خداوند ميفرمايد:

((وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ)) يعنى: هر گاه برهانهاى ظاهر ما را برايشان بخوانى.

((ما كانَ حُجَّتَهُمْ إِلَّا أَنْ قالُوا ائْتُوا بِآبائِنا إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ)) يعنى:

در برابر برهانهاى ما هيچ دليلى نداشتند مگر آنكه ميگفتند: اگر راست مى‌گوييد كه خداوند مردگان را دوباره زنده ميكند و آنان را در روز قيامت بر خواهد انگيخت پس پدران ما را بياوريد و آنان را زنده كنيد تا بدانيم كه خدا ميتواند ما را زنده كند؟! و اينكه خداوند بآنان پاسخ مثبت نداد، علّتش آن بود، كه ميدانست اينان اين سخن را بمنظور هدايت يافتن نميگويند بلكه ميخواهند پيشنهادى بكنند كه بخيال خود طرف را عاجز سازند.