يا آنكه خداوند اجازه ميدهد تا افرادى كه داراى درجه و منزلتى هستند در باره آنان شفاعت كنند، و بدينوسيله عذاب آنان ساقط گردد.

((إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ)) يعنى: خداوند در انتقام گرفتن از دشمنانش عزيز) پيروز و نسبت به مؤمنين (رحيم) مهربان است.

سپس خداوند فرق بين اين دو دسته را بيان كرده ميفرمايد:

((إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ)) تفسير آن در سوره صافّات گذشت‌[1].

((طَعامُ الْأَثِيمِ)) اثيم يعنى: شخص گناهكار، و اينجا منظور از آن ابو جهل است، و روايت شده است براى ابو جهل خرما و كره آوردند آنها را با هم خورد و گفت: اين همان زقّومى است كه محمّد ما را از آن ميترساند، و ما اينك دهان خود را از آن پر ميكنيم، سپس خداوند فرمود:

((كَالْمُهْلِ)) كه عبارتست از مس گداخته يا سرب گداخته يا طلا و نقره گداخته.

و بعضى هم گفته‌اند مهل عبارتست از كثافات رسوب كرده روغن گداخته.

((يَغْلِي فِي الْبُطُونِ كَغَلْيِ الْحَمِيمِ)) يعنى: هنگامى كه زقّوم، وارد شكمهاى اهل جهنّم شد مانند آب جوش كه با شدّت حرارت داده شده باشد در شكمشان ميجوشد.

ابو على گويد: نميشود اين طور معنى كنيم كه مهل در شكمها ميجوشد زيرا مهل بعنوان تشبيه در ذوب شدن آن آمده است، بنا بر اين مهل در شكم نمى‌جوشد بلكه آن خوراك زقّوم مانند مهل «مس گداخته» و مانند آب جوش در شكم ميجوشد.

[1] رجوع شود به جلد 8 عربى ص 445 تفسير آيه 62 سوره صافّات.