چيزهاى ديگر.

((وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ)) و آنچه كه چشم از ديدن آن لذّت برد، اينجا چرا لذّت را به چشم انسان نسبت داده است با اينكه در حقيقت اين انسان است كه بوسيله چشم از ديدن چيزهاى خوب لذّت ميبرد، و مناظر زيبا سببى است از اسباب لذّت؟ براى اينكه نسبت دادن لذت به عضوى كه انسان به وسيله آن لذّت ميبرد بهتر است، چون در اين عبارت هم مقصود بيان شده است هم رعايت اختصار گرديده است، و خداوند، در اين عبارت كوتاه:(ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ) آن قدر مطالب را بيان كرده است كه اگر تمام مردم جمع شوند كه نعمتهاى بهشتى را توصيف كنند نميتوانند چيزى اضافه بر معناى اين دو جمله بيان كنند.

((وَ أَنْتُمْ فِيها خالِدُونَ)) يعنى: شما در بهشت و انواع لذتهاى آن براى هميشه و ابديت بسر ميبريد.

((وَ تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي أُورِثْتُمُوها بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)) يعنى: و اين بهشت پاداش اعمال شما است.

ابن عباس گويد: «كافر جهنم مؤمن را ارث ميبرد، و مؤمن بهشت كافر را بارث ميبرد» و اينجا نيز مانند آنجا است كه ميفرمايد:(أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ‌) مؤمنون- 10»[1].

[1] جلد 7 از عربى اين تفسير آيه فوق ميگويد:( مؤمنين در روز قيامت وارث منازل بهشتى جهنميان خواهند شد، زيرا از پيامبر اكرم6 روايت شده است كه هيچكدام از شما نيست مگر آنكه داراى دو منزل است منزلى در بهشت و منزلى در جهنم، اگر مرد و داخل آتش شد بهشتيان منزل بهشتى او را وارث ميشوند