اسقيه و اساق خواهد بود، منتها در اينجا هاء به آخر آن ملحق شده است، همانگونه كه در قشعم و قشاعمه‌[1] اضافه شده است.

معنى آيات:

سپس خداوند بزرگ از داستان حضرت موسى (ع) ياد كرده ميفرمايد:

((وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا)) يعنى: موسى را با معجزات و نشانه‌هاى ظاهرى فرستاديم.

((إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِ)) يعنى: اشراف قوم فرعون، و اينكه ملأ فرعون، و اشرافيان قومش در قرآن ذكر شده است، با اينكه حضرت موسى براى همه فرستاده شده بود، براى آنست كه ديگران پيرو اشرافيان بوده‌اند.

((فَقالَ: إِنِّي رَسُولُ رَبِّ الْعالَمِينَ)) آن گاه موسى به آنان گفت: خدا مرا بسوى شما فرستاده است.

((فَلَمَّا جاءَهُمْ بِآياتِنا)) يعنى: پس از آنكه موسى معجزات يد بيضا و عصاء را براى آنان ظاهر ساخت.

((إِذا هُمْ مِنْها يَضْحَكُونَ)) يعنى با استهزاء و سبك شمردن آيات الهى معجزات موسى را بباد مسخره و خنده گرفتند، امّا نميدانستند كه ميبايست به جاى اين بى‌دقّتى و بى‌فكرى از اين آيات پند ميگرفتند.

((وَ ما نُرِيهِمْ مِنْ آيَةٍ إِلَّا هِيَ أَكْبَرُ مِنْ أُخْتِها)) يعنى: عذابهايى كه پى در پى بر سر اين قوم مى‌آمد مانند: طوفان، ملخ، شپش، قورباغه، خون،

[1] قشعم مردان كهن سال را گويند، و به عقابها و شيران و چيزهاى قوى هم گفته ميشود.