12- و در دو روز آن را هفت آسمان آفريد، و در هر آسمانى فرمانى مخصوص وحى فرمود، و آسمان دنيا را با چراغهايى زينت داديم و آن را از خطر حفظ كرديم، و اين است تقدير خداى تواناى دانا.

13- و اگر رويگردان شدند بآنان بگو: شما را از صاعقه عذابى مانند صاعقه عاد و ثمود ميترسانم.

14- هنگامى كه پيامبران از هر طرف بسويشان آمدند كه جز خداوند را نپرستيد، در پاسخ پيامبران گفتند: اگر خداوند ما ميخواست، فرشته ميفرستاد، ما آن دينى را كه براى آن فرستاده شده‌ايد قبول نداريم.

15- امّا قوم عاد در روى زمين بنا حقّ تكبّر ورزيدند، و گفتند: چه كسى از ما نيرومندتر خواهد بود؟ آيا نمى‌بينند همان خدايى كه آنان را آفريده است از آنان نيرومندتر است، و اين قوم آيات ما را انكار ميكردند؟!

اعراب آيات:

طوعا و كرها هر دو مصدر هستند كه بجاى حال قرار گرفته‌اند كه تقدير آن چنين است «ائتيا تطيعان اطاعة او تكرهان كرها»[1] و طائعين، كه منصوب است بنا بر حاليت دليل بر اين مدّعاست. سبع سماوات نيز منصوب است بنا بر حاليت بعد از فراغت از فعل.

معنى آيات:

(ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ‌): آن گاه از آفرينش آسمان ياد كرده فرمود: «ثمّ» يعنى: سپس آهنگ آفرينش آسمان كرد در حالى كه‌

[1] كه تطيعان و تكرهان فعل حال حذف شده و طوعا و كرها دو مصدر بجاى دو فعل قرار گرفته است.