سوره زخرف- آيات 26- 30

[سوره الزخرف (43): آيات 26 تا 30]

(وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّنِي بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ (26) إِلاَّ الَّذِي فَطَرَنِي فَإِنَّهُ سَيَهْدِينِ (27) وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فِي عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (28) بَلْ مَتَّعْتُ هؤُلاءِ وَ آباءَهُمْ حَتَّى جاءَهُمُ الْحَقُّ وَ رَسُولٌ مُبِينٌ (29) وَ لَمَّا جاءَهُمُ الْحَقُّ قالُوا هذا سِحْرٌ وَ إِنَّا بِهِ كافِرُونَ (30))

ترجمه آيات:

26- و هنگامى كه ابراهيم به پدرش و قومش گفت: من از آنچه شما ميپرستيد بيزارم.

27- مگر از پرستش خدايى كه مرا آفريده است كه براستى او همين زوديها مرا هدايت خواهد كرد.

28- و امامت را در نسل ابراهيم مقامى ثابت قرار داد، تا بازگشت نمايند 29- بلكه (اينان را عذاب نكردم) و خودشان و پدرانشان را از نعمتها برخوردار ساختم، تا آنكه حق و پيامبرى روشنگر بسويشان آمد.

30- و هنگامى كه حق به ايشان روى آورد گفتند: اين سحرى است، و ما نسبت به آن كافر هستيم.