من در «من ينشأ» منصوب است بر تقدير «اتخذوا له من ينشأ فى الحليه» كه بعنوان سرزنش نسبت به آنان گفته شده است كه چنين تهمت زده‌اند» همانگونه كه در جاى ديگر فرموده است:(أَمْ لَهُ الْبَناتُ وَ لَكُمُ الْبَنُونَ؟).

دليل كسى كه «عباد الرحمن» خوانده است آيه‌(بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ) است و دليل كسى كه «عند الرحمن» خوانده است، آيه‌(وَ مَنْ عِنْدَهُ لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ لا يَسْتَحْسِرُونَ) است و نيز اين آيه:(إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لا يَسْتَكْبِرُونَ) علاوه بر اينكه اين قرائت دلالت دارد بر عظمت مقام فرشتگان و تقرب آنان به پيشگاه الهى (كه از «عند» فهميده ميشود) همانگونه كه در جاى ديگر فرموده است:(وَ لَا الْمَلائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ) البته اين قرب نزديكى با مسافت نيست.

و شهدت، دو قسم استعمال ميگردد:

1- شهود بمعنى حضور است.

2- بمعنى علم.

قسم اوّل كه بمعنى حضور است متعدى ميشود به مفعول به و دليلش اين نصف بيت است:

تقديرش چنين است شهدنا فيه سليما و از اين قبيل است قول اين شاعر كه ميگويد:

كه در اين شعر مفعول شهد حذف شده است كه تقدير در آن «شهدنا المعركه بوده كه اگر در اين قسم متعدى بهمزه شود دو مفعول خواهد گرفت مى‌گويى «شهد زيد المعركه، و اشهدته اياها» و از اين قبيل است‌(ما أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ) ولى شهدت كه بمعنى علمت است بر دو قسم استعمال خواهد شد: