يعنى: چگونه جايز ميدانيد كه كافر شويد و منكر نعمت آفريدگار زمين شويد همانا خدايى كه:

(فِي يَوْمَيْنِ‌) در مقدار دو روز زمين را آفريد.

(وَ تَجْعَلُونَ لَهُ أَنْداداً) يعنى: براى او كسانى را مثل و مانند قرار ميدهيد، و آنان را ميپرستيد، و اين آيه دلالت دارد بر اينكه خداوند براى اثبات ذات و صفاتش بافعال خود استدلال مينمايد[1] و افعال پروردگار يا خود بخود دلالت بر اثبات صفات الهى دارد همانگونه كه صحّت فعل دلالت بر قدرت او دارد، و محكم كاريش دليل بر علم و دانش او است يا افعال پروردگار بواسطه دلالت بر اثبات صفاتش ميكند، همانگونه كه قدرت و علم هم دلالت بر حيات، وجود، شنوا بودن، بينا بودنش دارد( ذلِكَ رَبُّ الْعالَمِينَ‌) يعنى: همين خدايى كه در دو روز آفريده است، آفريدگار و مالك و متصرّف در جهانيان است.

(وَ جَعَلَ فِيها رَواسِيَ مِنْ فَوْقِها) يعنى در روى زمين كوه‌هايى ثابت بعنوان لنگر آن آفريده است.

(وَ بارَكَ فِيها) و با منافعى كه در آن آفريده است آن را بركت داده.

و بعضى گفته‌اند: بركت زمين بآنست كه در روى آن درختانش را بدون نهالى كه كاشته شود رويانده، و گياهانش را بدون آنكه تخمى افشانده شود رويانيده است، و در آن معادن و ذخايرى قرار داده است كه بندگان از

[1] كه در اينجا خلقت زمين در دو دوران يا دو روز دليل بر وحدانيت و قدرت خداوند است.