كه بر پروردگارشان توكل نموده از گناهان كبيره و فحشاء دورى مى‌نمايند.

و نيز جايز است محلش مرفوع باشد بنا بر ابتدائيت كه خبرش محذوف است بنا بر اين تركيب معنى چنين ميشود «آنان كه از گناهان كبيره و فحشاء دورى ميجويند و هر گاه غضب كنند طرف خود را عفو مى‌نمايند».

((وَ إِذا ما غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ)) يعنى: هر گاه در اثر ستمى كه به آنان رسيده است خشمناك شوند، طرف خود را مى‌بخشند، فواحش جمع فاحشه است كه عبارت باشد از زشتترين عمل، و مغفرت در آيه مربوط به ستمهايى است كه نسبت به آنان ميشود، كه اگر آن را عفو كنند كارى است پسنديده و شايسته ستايش، امّا آن قسمت كه مربوط بحقوق الهى و حدود واجبه است اما حق عفو كردن آن قسمت را ندارد، و نميتواند افراد مرتد و مانند آن را عفو كند[1]، و سپس خداوند بر صفات آنان افزوده ميفرمايد:

((وَ الَّذِينَ اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمْ)) يعنى: نسبت به دعوت پروردگارشان كه آنان را به امور دين دعوت كرده است پاسخ مثبت داده‌اند.

((وَ أَقامُوا الصَّلاةَ)) يعنى: نماز را در اوقات خود مرتب با شرائطش ميخوانند.

((وَ أَمْرُهُمْ شُورى‌ بَيْنَهُمْ)) گفته ميشود: اين موضوع ميان ايشان بشورى‌

[1] تفسير نور الثقلين جلد 4 صفحه 582 در تفسير اين آيه از امام باقر( ع) روايت شده است:« هر كس خشم خود را فرو نشاند در حالى كه قدرت بكار بردن آن را دارد خداوند روز قيامت قلب او را سرشار از امنيت و ايمان ميكند، و فرمودند: هر كس بهنگام هوس و ترس و خشم خود را حفظ كند خداوند بدنش را بر آتش دوزخ حرام ميكند».