((وَ هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا)) يعنى: پس از آنكه مردم از فرود آمدن باران نااميد شدند خداوند باران برايشان فرو مى‌فرستد، غيث به باران سودمند گويند كه بوقت ببارد، اما مطر گاهى سودمند است، و گاهى زيانبخش چه در وقت ببارد يا بى وقت.

و علت اينكه خداوند پس از نوميدى باران ميفرستد، براى آنكه موجب شكر گزارى بيشتر و تعظيم او و آگاهى بر اهميت احسان حضرتش گردد.

((وَ يَنْشُرُ رَحْمَتَهُ)) يعنى بوسيله فرستادن باران و روئيدن گياهان و درختان خداوند نعمتهاى خود را در همه جا منتشر ميسازد.

((وَ هُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ)) يعنى او است صاحب اختيار و سرپرست بندگان كه امور و مصالح آنان را تقدير و تدبير ميفرمايد، و او است خدايى كه در تمامى كارهايش شايسته ستايش است زيرا جز احسان و نعمت بخشى كارى ندارد.

((وَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ)) خلقت آسمانها و زمين نشانه بزرگ خدا شناسى است، زيرا در آفرينش اينها قدرتى عظيم بكار رفته و با آن همه شگفتيها و انواع و اقسام گوناگون موجودات كه در آنها وجود دارد بجز خداى قادر كسى ياراى آفرينش آن را ندارد.

((وَ ما بَثَّ فِيهِما مِنْ دابَّةٍ)) و نيز اينهمه موجودات زنده كه در آسمانها و زمين پراكنده نموده است نشانه‌اى است از او، دابه از نظر لغت بجنبنده گويند، بنا بر اين تمامى حيوانات را شامل ميگردد.

((وَ هُوَ عَلى‌ جَمْعِهِمْ إِذا يَشاءُ قَدِيرٌ)) و هر گاه خداوند بخواهد اين موجودات زنده را پس از ميراندنشان ميتواند در صحراى محشر گرد آورد، و اين عمل براى او سخت نيست.