شريعت پيامبرشان را نسخ فرموده باشد.

از جبائى نقل شده است معنى آيه اينست پس از آنكه دعاى پيامبر 6 در مورد كفّار بدرجه اجابت رسيد و خدا آنان را بدست مؤمنين كشت، و دعايش در مورد كفار مكه و مصر به استجابت رسيد و دچار قحطى شدند، و دعاى حضرتش در مورد افراد مستضعف كه خدا آنان را از چنگال قريش نجات بخشيد، و از اين قبيل دعاها كه نقل آنها بطول مى‌انجامد ... پس از استجابت دعاهاى حضرت كفار در راه يارى مذهبشان با خدا به نزاع پرداختند.

بعضى هم گفته‌اند منظور آنست كه پس از دعاهاى پيامبر در مورد اظهار معجزات و اجراى آنها حجت آنان باطل است.

بعضى هم ميگويند: يعنى پس از آنكه آنان پيش از بعثت حضرت به او اقرار آورده‌اند اينك پس از رسالت انكارش ميكنند همانگونه كه در جاى ديگر آمده است:(وَ كانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا)[1] «ولى انكارى كه پس از اقرار است و بيهوده است».

و اينكه خداوند شبهه آنان را حجت و برهان ناميده است چون آنان اين شبهه را اعتقاد مى‌پنداشته‌اند، و نيز شباهت به برهان داشته است و لذا اسم برهان روى آن گذاشته است بدون آنكه داراى اوصاف برهان باشد.

((وَ عَلَيْهِمْ غَضَبٌ وَ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ)) بخاطر كفرشان خشم خدا و عذاب دردناك و هميشگى الهى را بجان خود خريده‌اند.

[1] سوره بقره 2 آيه 89 يعنى:« پيش از آمدن پيامبر اسلام بوسيله آن بر كافران پيروزى ميجستند».