تفسير:

(وَ قالُوا) (و گفتند) يعنى اين كافران كه خداوند وصفشان كرد( رَبَّنا عَجِّلْ لَنا قِطَّنا) (پروردگار ما شتاب كن براى ما بهره ما را) يعنى مقدم بدار نصيب ما را از عذاب.

(قَبْلَ يَوْمِ الْحِسابِ‌) (پيش از روز حساب) كافران اين سخن را بر اساس مسخره از خبر دادن خداوند به عذاب، گفتند. و اين گفتار نظر «ابن عباس» و «قتاده» و «مجاهد» است.

«سدى» و «سعيد بن جبير» گويند: خدايا نشان بده به ما حظ و قسمت ما را از نعمت در بهشت تا ايمان بياوريم.

«ابى العاليه» و كلبى» و «مقاتل» گفته‌اند: چون اين آيه نازل شد:

((أَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِشِمالِهِ فَيَقُولُ يا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتابِيَهْ))، «اما آن كه داده شد كتابش به چپش، پس گويد اى كاش داده نمى‌شدم كتاب خويش را- حاقه- 25».

«قريش» گفتند اى محمد: تو كه گمان مى‌كنى كتاب و نامه ما به دست چپ ما داده خواهد شد پس زودتر كتابمان را بده تا آن را بخوانيم. و اين سخن از باب مسخره كردن بود كه وعيد را مسخره كرده و آن را تكذيب مى‌كردند و خداوند به پيامبر خود مى‌گويد:

(اصْبِرْ) (صبر كن) اى محمد و خود را نگه دار( عَلى‌ ما يَقُولُونَ‌) (بر آن چه مى‌گويند) كه تو را تكذيب مى‌كنند، چه اينكه وبال و نتيجه كارشان به خودشان باز مى‌گردد.

(وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ) (و به ياد آور بنده ما داود را كه صاحب قدرت بود) كه «ابن عباس» و «مجاهد» گفته‌اند: صاحب نيرو براى عبادت خدا بود كه نيمه شب برخاسته و نيمه‌اى از عمر خود را روزه گرفت، چه اين كه يك روز افطار كرده و روز ديگر را روزه‌دار بود و اين، صورت سخت روزه دارى مى‌باشد.