جهل و كفر بوده و گفته كه منظور از (فرح) شدت اعجاب و گردن فرازى است.

(وَ حاقَ بِهِمْ ما كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ‌) (و احاطه كرد به ايشان آنچه كه مسخره مى‌كردند) يعنى جزا و پاداش به مسخره گرفتن رسولان كه عذاب و هلاكت باشد بر ايشان نازل شد.

(فَلَمَّا رَأَوْا بَأْسَنا) (و چون ديدند سختى ما را) يعنى عذاب ما را كه بايشان نازل شد.

(قالُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَحْدَهُ وَ كَفَرْنا بِما كُنَّا بِهِ مُشْرِكِينَ‌) (گويند ايمان آورديم به خداوند، تنها، و كافر شديم به آنچه كه بوديم شرك ورزان) يعنى كافر شديم به اوثان و بتها.

(فَلَمْ يَكُ يَنْفَعُهُمْ إِيمانُهُمْ لَمَّا رَأَوْا بَأْسَنا) (پس نبود كه نفع دهد ايشان را ايمانشان چون ديدند سختى ما را) يعنى هنگام ديدن بأس و عذاب خداوند، زيرا در اين هنگام پناهندگان مى‌باشند و كار پناهنده، مستحق مدح و ستايش نخواهد بود.

(سُنَّتَ اللَّهِ الَّتِي قَدْ خَلَتْ فِي عِبادِهِ‌) (سنت خداست كه گذشته است در ميان بندگانش) لفظ (سنت) منصوب است چون مصدر بوده و چنين است كه: خداوند سنت قرار داده و اين سنت و روش را در امتهاى گذشته همگى زيرا سودى نمى- دهد ايمانشان زمانى كه ببينند عذاب را و مراد از سنت در اينجا طريقه مستمره‌اى از فعل خداوند است كه نسبت به دشمنان انعطاف ناپذير و منكر خود انجام مى‌دهد.

(وَ خَسِرَ هُنالِكَ الْكافِرُونَ‌) (و زيان برد در آنجا كافران) به اينكه داخل آتش شده و ثواب را و بهشت را از دست مى‌دهند.