و كافر شديم به آنچه كه بوديم شرك‌ورزان. پس نيست كه سودى دهد ايشان را ايمانشان زمانى كه ببينند سختى ما را، سنت خداست كه به حقيقت در ميان بندگانش گذشت و زيان كردند در آنجا كافران.

تفسير:

و اكنون خداوند به كافرانى كه آيات خدا را و ادله‌اى كه بر توحيدش دلالت مى‌كند انكار كردند خطاب كرده و مى‌فرمايد:

(وَ يُرِيكُمْ آياتِهِ‌) (و نشان مى‌دهد آيات خود را) يعنى حجتهاى خود را به شما آموخته و آنها را معرفى مى‌كند و از اين آيتها هلاك شدن امتهاى گذشته است و آيت در آنها به اين است كه ايشان پس از قرار گرفتن در نعمتها با كفر و انكار خود در نقمت و بدبختى قرار گرفتند.

و يكى از آنها آفرينش چهار پايان است كه قبلا به آنها اشاره شد و توجيه آيت بودن در آنها به اين جهت است كه آنها براى منافع مردم رام و مسخر شده‌اند تا در استفاده‌هاى گوناگون مردم به كار روند و اين حقيقت اقتضاء دارد كه قرار دهنده آن توانا باشد و با تدبير خود جهان را بگرداند.

(فَأَيَّ آياتِ اللَّهِ تُنْكِرُونَ‌) (پس كدامين آيات خدا را منكر مى‌شويد) اين سخن سرزنش ميكند آنان را كه ستيزه و انكار ميكنند آيات خداوند را. بايد گفت انكار آيات خداوند به چند گونه است:

1- اصلا آيات را انكار كند.

2- دلالت اين آيات را بر درستى دلالت آنها بر آنچه كه بايد دلالت كنند انكار كند.

پس اختلاف در سه جهت است: اول در درست بودن آيات. دوم در دلالت آنها سوم در هر دو آنها.

دفع آيه از طرف جاهلان با وجود اشتباه و قوت آيت و ضعف اشتباه به چند جهت مى‌باشد: