دائم و ثابت و رشد كننده. و جايز است كه مقصود اين باشد، بقا و كثرت اولاد به ايشان داديم كه تا روز قيامت دوام داشته باشد.

(وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِما) (و از دودمان آن دو) يعنى از اولاد ابراهيم و اسحاق‌( مُحْسِنٌ‌) (نيكوكار است) با ايمان و اطاعت.

(وَ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ‌) (و ستمگر است بر خويشتن) با كفر و معاصى.

(مُبِينٌ‌) (آشكارا) يعنى ظلم آشكار.

«قصه ابراهيم و ذبح»

آن كه گويد مراد از ذبح اسحاق است داستان را چنين بيان مى‌دارد:

ابراهيم موقعى كه از قوم خود جدا شده و به خاطر پاسدارى از دين خود به سوى شام هجرت كرد از خدايش خواست كه براى او فرزند پسرى از نسل «ساره» عطا كند. هنگامى كه فرشتگان مرسل ميهمان ابراهيم شده او را بشارت به غلام حليم دادند، ابراهيم چون اين بشارت را شنيد گفت اين فرزند همان ذبيح خواهد بود، تا آن كه پسر متولد شده و به حد سعى و كوشش رسيد، گفته شد به ابراهيم كه اينك بايد به نذر خود وفا كنى و اين همان امر خداوند نسبت به ذبح كردن ابراهيم بود، پس در اين هنگام ابراهيم به اسحاق گفت آماده براى تقرب به خداوند شود و ابراهيم كارد و ريسمانى را گرفته همراه اسحاق به ميان كوه‌ها رفت و اسحاق گفت اى پدر قربانى تو پس كو؟ ابراهيم گفت اى فرزند! خدايم امر كرده است كه تو را به عنوان قربانى او ذبح كنم. اين سخنان از «سدى» بود.

و نيز درباره داستان ابراهيم گفته شده كه ابراهيم در خواب ديد كه فرزند خود اسحاق را ذبح مى‌كند و در آن هنگام با «ساره» مادر اسحاق حج مى‌كرد، چون به «منى» رسيد (رمى جمره) را به جا آورد و اهل خود را امر كرد كه بيت را زيارت كند و اسحاق را در نزد خود نگه داشت و او را به جانب‌