«محمد بن اسحاق» از «محمد بن كعب قرظى» روايت كرده كه گفت، من نزد «عمر بن عبد العزيز» خليفه اموى بودم، وى از من درباره (ذبيح) پرسش كرد! گفتم آن، حضرت اسماعيل بوده است و استدلالت كردم به اين آيه‌( (وَ بَشَّرْناهُ بِإِسْحاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ)) پس اين سخن را خليفه به «شام» نزديك مرد يهود فرستاد و همين باعث شد كه او اسلام آورده و اسلامش نيكو گرديد، ولى مردم گمان مى‌كردند كه او يهودى است تا اين كه «عمر بن عبد العزيز» از آن مرد راجع به ذبح سؤال كرد و وى آن را حضرت اسماعيل دانست سپس گفت: سوگند به خداوند اى امير المؤمنين و خليفه مسلمين! كه مردم يهود مى- دانند كه ذبيح اسماعيل بوده است ولى به شما مردم عرب رشك مى‌برند كه پدر شما آن باشد كه مسئله ذبح راجع به او باشد و لذا مى‌گويند اين امر درباره پدر ما اسحاق بوده است.

«اصمعى» گويد: از «ابو عمرو بن العلاء» درباره ذبيح سؤال كردم كه اسماعيل بوده يا اسحاق؟ وى در پاسخ گفت: اى اصمعى! عقلت كجا رفته، مسلما اسماعيل در مكه بوده و خانه كعبه و قربانگاه را بنا كرد.

«استدلال به نسخ»

كسى كه به جواز نسخ قبل از وقت انجام آن، قائل شده استدلال كرده كه خداوند امر به ذبح كرده و پيش از فرا رسيدن آن، اين امر را نسخ كرده است از اين استدلال به چند گونه جواب گفته شده است:

اول- خداوند به ذبحى كه بريدن رگهاى گردن باشد امر نكرده بود بلكه به مقدمات ذبح كه عبارت از خواباندن و كشيدن چاقو باشد، امر كرده بود و عرب گاهى چيزى را به عنوان مقدمات آن نام مى‌برند، و لذا خداوند ميگويد:

(راست آوردى خواب ديدن خود را) پس اگر منظور از امر ذبح بود لازم بود كه خداوند بگويد: برخى از رؤياى خود را راست گرداندى، ولى (فديه) در