چنان كه خدا مى‌گويد:( (وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ))، «و زينت داده بود بر ايشان شيطان- انعام- 43».

(وَ صُدَّ عَنِ السَّبِيلِ‌) (و بازداشته شد از راه)( وَ ما كَيْدُ فِرْعَوْنَ‌) (و نبود نيرنگ فرعون) در ابطال آيات موسى‌( إِلَّا فِي تَبابٍ‌) (مگر در تباهى) يعنى در هلاكت و زيانى كه او را سودى نمى‌داد. سپس خداوند به يادآورى نصيحت «مؤمن آل فرعون» برگشته و فرمود:

(وَ قالَ الَّذِي آمَنَ يا قَوْمِ اتَّبِعُونِ أَهْدِكُمْ سَبِيلَ الرَّشادِ) (و گفت آن كه ايمان آورده بود كه اى قوم من، پيروى كنيد مرا هدايت كنم شما را به راه راستى) يعنى براه هدايت كه آن، ايمان به خداوند و توحيد او و اقرار به موسى مى‌باشد.

«جبائى» گفته: گوينده اين جمله نيز خود (موسى) مى‌باشد.

(يا قَوْمِ إِنَّما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا مَتاعٌ‌) (اى قوم من همانا اين دنيا بهره‌ايست) يعنى اين دنيا داراى نفع قليلى است كه زايل شده و منقطع مى‌شود و وزر و گناهان آن باقى مى‌ماند.

(وَ إِنَّ الْآخِرَةَ هِيَ دارُ الْقَرارِ) (و همانا آخرت خانه قرار است) يعنى خانه اقامت كه در آن خلائق قرار مى‌گيرند، پس فريب اين دنياى فانى را نخوريد و آن را برتر از خانه باقى قرار ندهيد( مَنْ عَمِلَ سَيِّئَةً فَلا يُجْزى‌ إِلَّا مِثْلَها) (كسى كه كار زشت انجام دهد مجازات نمى‌شود مگر به مانند آن) يعنى كسى كه كار زشت انجام دهد مجازات نميشود مگر به مقدارى كه به آن مستحق و سزاوار است از عقاب نه زيادتر از آن!( وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‌ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ‌) (و كسى كه عمل صالح كند از مرد يا زن در حالى كه او مؤمن باشد) تصديق كند خداوند و پيامبرانش را، كه ايمان، شرط قبولى عمل صالح مى‌باشد.

(فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فِيها بِغَيْرِ حِسابٍ‌) (پس ايشان داخل بهشت شوند، روزى داده شوند در آن بدون حساب) يعنى روزى داده شوند زيادتر از آنچه مستحق هستند و اين از باب تفضل خداوند است، زيرا اگر