اين دو صفت بازگشت دارند به اينكه خداوند زنده است و براى او آسيبى نمى‌رسد. و برخى گفته‌اند كه منظور اين است: كه خداوند، عالم به مسموعات و عالم به مبصرات مى‌باشد، ولى قول اول درست‌تر است‌

.