(جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدْتَهُمْ‌) (به بهشتهاى عدن كه وعده‌شان دادى) با زبان پيامبران‌( وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ‌) (و آن كه صالح شد از پدرانشان و همسرانشان و فرزندانشان) تا كانونشان گرم و كامل و شادى شان افزون شود( إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ) (همانا تو هستى عزيز) توانا به آن چه كه بخواهى‌( الْحَكِيمُ‌) (حكيم) در كارهايت.

(وَ قِهِمُ السَّيِّئاتِ‌) (و نگهدارشان از بديها) يعنى نگهدار ايشان را از عذاب زشتى‌ها. و ممكن است كه (سيئات) همان، عذاب باشد كه از باب وسعت كلمه (سيئه) باشد كه شامل عذاب نيز مى‌شود چنان كه خدا مى‌گويد:( (وَ جَزاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُها))، «و پاداش زشتى، زشتى مانند آن خواهد بود»( وَ مَنْ تَقِ السَّيِّئاتِ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ‌) (و كسى را كه نگهدارى از بديها در آن روز پس رحمت كردى به او) يعنى كسى را كه از شر گناهانش باز دارى پس به او به اسقاط عذاب تفضل كرده و نعمت داده‌اى‌( وَ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌) (و اين است همان رستگارى بزرگ) يعنى پيروزى و رسيدن به آرزو و رستگارى بزرگ.

سپس خداوند سخن خود را به حال كافران كه سابقا ذكر فرمود بازگشت مى‌دهد و مى‌گويد:

(إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنادَوْنَ‌) همانا كسانى كه كافر شدند خوانده مى‌شوند) يعنى روز قيامت فرشتگان ايشان را صدا مى‌زنند( لَمَقْتُ اللَّهِ أَكْبَرُ مِنْ مَقْتِكُمْ أَنْفُسَكُمْ إِذْ تُدْعَوْنَ إِلَى الْإِيمانِ فَتَكْفُرُونَ‌) (هر آينه خشم خداوند بزرگتر است از خشم شما بر خويشتن، چون خوانده شديد به ايمان سپس كافر گشتيد).

مقت- دشمنى و خشم سخت را گويند. مقصود اين است كه كافران چون اعمال خود را ببينند و در كتاب و نامه اعمال خود بنگرند و در ميان آتش شوند،