سپس خداوند بيان مى‌كند كه سرانجام كار ايشان نابودى و هلاكت بوده آن چنان كه عاقبت كافران پيش از آنان بوده است. و مى‌گويد:

(كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ‌) (دروغ گفت پيش از ايشان قوم نوح) يعنى رسول خودشان «نوح» را تكذيب كردند.

(وَ الْأَحْزابُ مِنْ بَعْدِهِمْ‌) (و احزاب پس از ايشان) آنان كسانى بودند كه حزب بندى و جبهه‌بندى كردند در مقابل پيامبرانشان به اين كه آنان را تكذيب كردند مانند قوم «عاد» و «ثمود» و يا آنان كه پس از ايشان بودند( وَ هَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ) (و آهنگ كرد هر امتى) از ايشان‌( بِرَسُولِهِمْ‌) (به رسول خودشان) يعنى قصد ايشان كردند( لِيَأْخُذُوهُ‌) (تا بگيرند آنان را) يعنى بكشند و هلاك كنند پيامبرانشان را، كه اين را «ابن عباس» چنين تفسير كرده است. در اينجا اين سؤال مطرح است كه چرا ضمير (ها) در (برسولهم) به كار نرفته كه مناسب با مرجع خود، (امة) باشد؟ در جواب بايد گفت كه (برسولهم) با ضمير (هم) به كار رفته است كه بازگشت آن به معنى (امة) است كه رجال و مردم كه (جمع ذوى- العقول) هستند باشد( وَ جادَلُوا بِالْباطِلِ‌) (و جدال با باطل كردند) يعنى با رسولان خود دشمنى كرده به اينكه گفتند: شما بشرى هستيد مانند ما و چرا خداوند فرشتگانى را نفرستاد، و سخنانى از اين رهگذر به عنوان دشمنى به كار بردند( لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَ‌) (تا به آن نابود كنند حق را) كه خداوند بيان كرده است و پيامبران آن را آورده‌اند، يعنى از اين راه خواستند حق را باطل كرده و زايل و نابود كنند، چه اين كه گفته مى‌شود (ادحض اللَّه حجته) يعنى زايل كرد حجت او را خداوند.

(فَأَخَذْتُهُمْ‌) (پس فرا گرفتم ايشان را) يعنى خدا هلاك كرد ايشان را و عقاب و نابودشان ساخت.