كفلك)، «آن چه با همه كف دست خود فرا گيرى» خداوند با اين بيان از كمال قدرت خود خبر داده و يادآور مى‌شود كه زمين با همه بزرگيش در تحت قدرت اوست مانند چيزى كه قابض در كف دست خود درمى‌آورد، پس در قبضه‌اش مى‌شود، اين سخن بر اساس سخنان مردم مى‌باشد كه خداوند خواسته است بر ما به آسانى بفهماند چه اين كه ما مى‌گوئيم، اين چيز در قبضه فلانى و در دست فلانى است زمانى كه تصرف آن بر او آسان باشد اگر چه قبض نكرده است‌

آسمانها پيچيده دست قدرت اوست‌

و همچنين است قول خداوند كه مى‌فرمايد:

(وَ السَّماواتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ‌) (و آسمانها پيچيده دست او هستند) يعنى مى‌گرداند با قدرت خود هم چنان كه ما چيزى را كه توانايى داريم با دست خود مى‌گردانيم، به كار بردن «يمين- دست» براى مبالغه در قدرت و ثابت كردن بيشتر مالكيت است، چنان كه خداوند ميفرمايد:( (أَوْ ما مَلَكَتْ أَيْمانُكُمْ))، «آن چه مالك شد دستهايتان» يعنى آن چه در تحت قدرت شماست، زيرا ملك چيزى نيست كه بدون يسار و اعضاء ديگر بدن به (يمين) اختصاص داشته باشد.

و برخى گفته‌اند: معنى چنين است كه آسمانها محفوظ و مصون به قوت خداوند است و (يمين) را به معنى (قوت) گرفته‌اند چنان كه شاعر ميگويد:

«زمانى كه پرچمى نباشد كه براى عظمت افراشته گردد- آن را «عرابه» به دست (يمين) خود قرار گيرد»[1].

سپس خداوند خود را تنزيه و پاك مى‌كند از آنچه به او شريك قائل ميشوند

[1] اين شعر را شخصى بنام« شماخ» گفته و« جوهرى» آن را به« حطيئه» نسبت داده است و« عرابه» اسم مردى از« انصار» مى‌باشد.