تفسير:

اكنون خداوند به بيان حال دو فرقه حق و باطل اشاره كرده و فرمايد:

(فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَذَبَ عَلَى اللَّهِ‌) (پس كيست ظالمتر از آن كه به خدا دروغ بست) به اين كه گفت براى خدا فرزند و شريك مى‌باشد.

(وَ كَذَّبَ بِالصِّدْقِ‌) (و به راستى تكذيب كرد) كه توحيد و قرآن باشد( إِذْ جاءَهُ‌) (زمانى كه بيامدش)، سپس خداوند تهديد كرده آن كه را به اين حالت بوده و مى‌گويد:

(أَ لَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوىً لِلْكافِرِينَ‌) (آيا در جهنم جايگاهى براى كافران نيست) يعنى منزل و مقامى براى منكران حق در جهنم نيست؟! و منظور از اين استفهام تثبيت و تقرير است، يعنى محققا جايگاهى بر ايشان در بهشت خواهد بود.

(وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ‌) (و آن كه آورد صدق را و تصديق كرد آن را).

در معنى آيه فوق اختلاف شده، برخى گفته‌اند مراد از:( (وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ)) حضرت محمد 6 است كه قرآن را آورده و مؤمنان او را تصديق كردند و او حجت ايشان در دنيا و آخرت است. و اين سخن «ابن زيد، قتاده، و مقاتل» است و استدلال كرده‌اند به اين كه خدا مى‌گويد:

(أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ‌) (ايشان آنانند پرهيزكاران).

و نيز گفته شده منظور از:( (وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ)) «جبرئيل» است كه قرآن را آورده و محمد 6 آن را تصديق و قبول كرده است و اين قول «سدى» است.

و برخى گفته‌اند: منظور از( (الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ)) حضرت محمد بوده كه بر وى كلمه (لا اله الا اللَّه) آمده كه آن را تصديق كرده و آن را تبليغ نموده است و اين گفتار «ابن عباس» است و گويد: اگر تصديق كننده غير از محمد 6 باشد