او را عبادت كرده و توحيد او را داشته و ايمان را بر او خالص گردانيديد پس اين نعمت بزرگ است‌( بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ‌) (بلكه بيشتر ايشان نمى‌دانند) حقيقت اين را، و سپس خداوند بيان مى‌كند مقامى را كه آشكار شود در آن اهل حق و باطل و مى‌گويد:

(إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ‌) (همانا تو مرده‌اى و همانا ايشان مردگانند) يعنى عاقبت تو و ايشان مرگ است‌( ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ عِنْدَ رَبِّكُمْ تَخْتَصِمُونَ‌) (سپس شما روز قيامت نزد پروردگارتان مخاصمه مى‌كنيد) يعنى اهل حق و باطل، ظالم و مظلوم با هم مخاصمه ميكنند و اين قول «ابن عباس» است.

«ابو العاليه» مى‌گفته: كه اختصام و دشمنى در ميان اهل قبله مى‌باشد.

«ابن عمر» گويد: ما گمان مى‌كرديم كه اين آيه ميان ما و اهل كتاب يعنى يهود و نصارى نازل شده است و درباره ما نيست زيرا كه خداى ما يكى و كتاب ما يكى است تا آن كه ديدم بعضى از ما بر بعض ديگر شمشير كشيده‌اند پس دانستيم كه اين آيه درباره ما نازل شده است.

«ابو سعيد خدرى» درباره اين آيه گويد: ما مى‌گفتيم خداى ما يكى و كتاب ما يكى و دين و پيغمبر ما يكى است پس اين خصومتى كه در آيه ياد شده، بيان گرديده چيست تا آن كه در جنگ «صفين» مشاهده كرديم كه بعضى از ما بر بعض ديگر به سختى شمشير كشيده‌اند، گفتم آرى اين همان خبر آيه است.

«ابن عباس» گويد: اختصام ميان هدايت شدگان و گمراهان و راستان و دروغگويان باشد

.