قرائت:

سلما- «ابن كثير» و اهل بصره غير از «سهل» اين كلمه را به صورت (سالما) با الف قرائت كرده و ديگران بدون الف و با فتح لام خوانده‌اند و در ميان قرائتهاى قليل قرائت «سعيد بن جبير» است كه (سلما) به كسر سين خوانده‌اند.

«ابو على» گويد: تأكيد مى‌كند به صورت (سالما) را (فيه شركاء) چنان كه (شريك) اسم عين است نه حدث، نيز آن كه در مقابل آن است بهتر است به وزن فاعل باشد كه اسم عين است نه حدث. و به صورت (سلما و سلما) دو مصدر مى‌باشد كه اولى به معنى تسليم و دومى به معنى صلح است.

خزى- خوارى، ناخوش آيند تشاكس- اختلاف، تنازع، ممانعت اختصام- به معنى رد كردن هر يك از دو طرف دليل و سخن ديگرى را بر اساس انكار مى‌باشد، كه گاهى يكى حق و يكى باطل و گاهى هر دو باطل مى‌باشند. مانند مخاصمه نصارى و يهود، و گاهى هر دو طرف حق مى‌باشد.

اعراب:

عربيا- منصوب بوده چون حال است يعنى در حال عربيت قرآنا- تأكيد است رجلا- بدل است از (مثلا) يعنى (ضرب اللَّه مثلا مثل رجلا) كه مضاف حذف شده است.

(فِيهِ شُرَكاءُ)- مرفوع به ظرف است و رجلا عطف به رجلا اول است.

تفسير:

و اكنون خداوند خبر مى‌دهد از آن چه به امتهاى تكذيب كننده انجام داده و مى‌گويد:

(فَأَذاقَهُمُ اللَّهُ الْخِزْيَ‌) (پس چشانيد خداوند به ايشان خزى را) يعنى‌