و تاريكى مشيمه است. و اين نظر «ابن عباس، مجاهد، قتاده، سدى، ابن زيد» مى‌باشد، و نيز مروى از امام باقر (ع) است.

و نيز گفته شده: تاريكيهاى سه گانه عبارت است از تاريكى شب يا تاريكى صلب مرد و تاريكى رحم و تاريكى شكم.

سپس خداوند خود را مورد خطاب قرار داده و مى‌فرمايد:

(ذلِكُمُ اللَّهُ‌) (اين است خداوند) كه اين چيزها را آفريده است.

(رَبُّكُمْ‌) (پروردگار شما) كه مالك تصرف شما مى‌باشد.

(لَهُ الْمُلْكُ‌) (براى اوست پادشاهى) بر همه مخلوقات.

(لا إِلهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ‌) (نيست الهى مگر او پس كجا برگردانده ميشويد) از راه حق پس از اين بياناتى كه گفته شد.

(إِنْ تَكْفُرُوا) (اگر كافر شويد) و نعمتهاى خداوند را منكر گرديد و سپاس او را نگزاريد( فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنْكُمْ‌) (پس همانا خداوند بى‌نياز است از شما) و از شكر- گزارى شما و زيان نرساند به خدا ناسپاسى شما.

(وَ لا يَرْضى‌ لِعِبادِهِ الْكُفْرَ) (و راضى نمى‌شود بر بندگان خود كفر را)، از اين آيه به وضوح و روشنى استفاده مى‌شود كه خداوند واقعا نسبت به كسى اراده كفر نمى‌كند، زيرا اگر اراده كند درباره كسى كفر را مسلما راضى هم مى‌شود زيرا كه رضايت خداوند جدا از اراده او نيست، چنان كه گاهى كه ما درباره شخصى چيزى را اراده مى‌كنيم محال است كه راضى بر آن چيز نباشيم يا چيزى را راضى شده ولى اراده نكنيم.

(وَ إِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ‌) (و اگر شكر كنيد راضى مى‌شود بر شما) يعنى اگر سپاس كنيد خداوند را بر نعمتهايش و به آنها اعتراف كنيد از شما راضى شده و بر شما برگردانده و براى آن به شما ثواب مى‌دهد. ناگفته نماند كه (ها) در كلمه (يرضه) كنايه از مصدرى است كه در تقدير بوده و بر آن دلالت ميكند اين‌