و نزد ايشان است زنان فرو هشته چشم، همسالان. اين است آنچه نويد داده شديد به روز حساب. همانا اين است روزى ما، نيست بر آن پايانى.

قرائت‌

عِبَادَنَا- تنها «ابن كثير» (عبدنا) به صورت افراد و ديگران (عبادنا) به صورت جمع قرائت كرده‌اند.

توجيه در قرائت اول اين است كه خداوند به خاطر تكريم و تشريف، «ابراهيم» را به خود نسبت داده چنان كه گفته مى‌شود (خانه خدا) در اين صورت ابراهيم بدل از (عبدنا) و نامهاى بعدى عطف به ابراهيم خواهد بود.

توجيه در قرائت دوم اين است كه: صفت بندگى خداوند به همه افراد نامبرده شامل شده و هر يك عطف به (عبادنا) مى‌باشد.

بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ- در اين جمله، احتمال دو امر مى‌رود:

اول- اين كه (ذكرى) بدل از (خالصة) باشد كه تقدير چنين شود:

(انا اخلصناهم بذكرى الدار) دوم- اين كه (خالصة) مصدر بوده باشد و مقصود چنين شود (بخالصة تذكر الدار) الْيَسَعَ- برخى اين كلمه را به اين نحو (الليسع) خوانده‌اند، كه در اين صورت اسم بوده و به صورت صفت آورده شده است مانند (الحارث و العباس).

ولى آن كه به صورت (اليسع) خوانده، توجيه كرده كه الف و لام زايد است كه گاهى بر سر كلمات داخل شوند چون (حكى ابو الحسن الخمسة عشر درهما) هذا ما توعدون- آن كه اين فعل را به تاء خطاب قرائت كرده گويد كه مقصود چنين است: (بگو اى محمد بپرهيزكاران كه اين است آن چه كه نويد داده شديد).

ولى قرائت آن كه بياء غياب قرائت كرده چنين توجيه مى‌شود: (اين است آن چه پرهيزكاران نويد داده شده بودند).