سرانجام صبر را دانسته، شكيبايى كنند.

گويند: ايوب پس از بهبودى هفت روز مردم را طعام داد تا خدا را حمد و شكر كنند.

(وَ خُذْ بِيَدِكَ ضِغْثاً) (و بگير به دستت دسته‌اى) يعنى كفى از ريشه يا ساقه گياه را، و تفسير آيه چنين است كه حضرت ايوب نذر كرده بود كه اگر بهبود يابد همسر خود را صد تازيانه بزند و چون شفا يافت و نتوانست به نذر خود عمل كند به او گفته شد كه ساقه‌هايى گرفته و با آنها بزند.

(فَاضْرِبْ بِهِ‌) (با آنها بزن) يعنى همه را جمع كرده و يك جا بزن، چون چنين كردى از سوگند خود برائت پيدا مى‌كنى.

(وَ لا تَحْنَثْ‌) (و خلاف سوگند نكن).

«ابن عباس» گويد: شيطان به صورت طبيبى بر همسر ايوب ظاهر شد و گفت من ايوب را شفا مى‌دهم به اين شرط كه پس از بهبودى بگويد تو مرا شفا دادى، همسر ايوب قضيه را به وى ارائه كرد و او ناراحت شد و سوگند خورد كه پس از بهبودى او را صد تازيانه بزند.

و نيز گفته شده كه همسر ايوب براى كارى رفت و چون در بازگشت تاخير كرد، وى ناراحت شده و سوگند خورد كه پس از بهبودى صد تازيانه به همسر خود بزند.

سپس خداوند از عظمت ايوب ياد كرده و مى‌فرمايد:

(إِنَّا وَجَدْناهُ صابِراً) (همانا ما او را شكيبا يافتيم) بر بلائى كه او را مبتلا كرديم.

(نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ‌) (چه نيكو بنده‌ايست، همانا اوست بسيار بازگشت كننده) «عياشى» به اسناد خود روايت كرده كه «عباد مكّى» گفت كه «سفيان ثورى» به من گفت: تو اين همه كه منزلت و عظمت به حضرت صادق 7‌