(وَ تَأْسِرُونَ فَرِيقاً) و يك دسته از زنان و كودكان ايشان را باسارت گرفتيد( وَ أَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ‌) يعنى و اعطا فرمود بشما زمينهايشان را.

(وَ دِيارَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ وَ أَرْضاً لَمْ تَطَؤُها) ابن زيد و يزيد بن رومان و مقاتل گويند: يعنى و اعطا فرمود بشما زمينهايى را كه قدمهايتان بر آنجا نرسيده و بزودى آن را خدا براى شما فتح خواهد نمود[1] و آن زمين خيبر بود كه خدا بعد از زمينهاى بنى قريظه بر ايشان فتح نمود.

قتاده گويد: آن زمين مكّه بود.

حسن گويد: آن زمين روم و فارس بود.

عكرمه گويد: آن هر زمين است كه فتح شود تا روز قيامت.

[1]- عده‌اى از علماء باين آيه استدلال كرده‌اند بر اينكه اراضى، و زمينهايى كه بدون لشكر و جنگ كه از آن( مفتوحة العنوة) تعبير ميكنند بدست آمده ملك همه مسلمين است، ولى جصاص اعتراض كرده كه آيه محتمل است غلبه و پيروزى بر اراضى بدون مالكيت گويد، و آن خلاف ظاهر است، بلى مالكيت بر چند قسم است و ملكيت عموم مسلمين باين اراضى نوع مخصوصى است كه منافات با ثبوت مالكيت اشخاص را تبعا ندارد براى آثار عمارت و احياء و حق اولويت بجهت ذو اليد بودن قبلى.

مثل آنچه كه براى سلطان گفته ميشود كه شاه مالك تمام بلادش مى باشد با اينكه هر يك از اراضى ملك يكى از رعيتهاى اوست و براى سلطان ماليات گرفتن و نگرشى در مصالح آنست و برابر همين سيره از عصر امامان : جارى شده بر فروختن زمينهاى عراق و وقف آن و بناء مساجد در آن و بمسجديت هم باقى خواهد بود گرچه ويران هم شده باشد، و مالك بودن مردم خيابانها را نوع ديگرى از ملكيت است كه منافات با ملك اشخاص ندارد و مالكيت امام 7 هم انفال را نوع ديگريست غير مال اوست كه تمام اولادش بارث مى‌برند.