17- و نيز بگو كيست كه شما را از حكم خداى تعالى نگاه دارد اگر خدا براى شما بدى يا براى شما نعمتى و رحمتى خواهد براى خويش جز خداى سرپرست و ياورى نمى‌يابند.

18- خدا بازدارندگان (مردم را از يارى پيغمبر) از گروه شما ميداند و نيز گويندگان ببرادران خويش كه بسوى ما بيائيد (و محمد ص) را واگذاريد) مى‌شناسد و منافقان به نبرد جز اندكى نمى‌آيند.

19- (در حالى كه بمعاونت) با شما بخيلانند و چون ترس از دشمن بياييد، مى‌بينى ايشان را كه بسوى تو نگاه ميكنند در حالى كه چشمايشان (در حدقه بچپ و راست) ميگردد مانند گرديدن چشم كسى كه از سكرات مرگ بيهوش شده و چون ترس از ميان برود شما را با زبانهاى تيز برنجانند در حالى كه بر غنيمت بخيلانند، اين گروه ايمان نياورده‌اند در نتيجه خدا كردار ايشان را تباه گردانيده است، و اين تباه كردن بر خدا آسان است.

20- منافقان (از بيم و بد دلى) خيال ميكنند كه احزاب بازنگشته‌اند (شكست نخورده‌اند) و اگر احزاب (نوبتى ديگر) بيايند منافقان دوست دارند كه صحرا نشين باشند، (و روى شهرها را نبينند) در حالى كه از اخبار (فتح و هزيمت) شما ميپرسند و اگر در ميان شما باشند جز اندك (آنهم) از روى ريا) پيكار نكنند.

قرائت:

حفص (لا مقام لكم) به ضمه ميم خوانده و ديگران بفتحه خوانده‌اند.

اهل حجاز (لآتوها) بدون مد قرائت كرده و ديگران (لآتوها) با مد، خوانده‌اند، يعقوب (يسائّلون) با تشديد و مد خوانده و ما بقى‌