بآن ميخواندى تا آنكه هلاك من مانند هلاكت كسى باشد كه از كوه بلند افتاده است و از آنست قول خدا( وَ ما يُغْنِي عَنْهُ مالُهُ إِذا تَرَدَّى‌) يعنى: مال و ثروت او وى را بينياز نكند هر گاه در آتش سقوط كند.

(وَ لَوْ لا نِعْمَةُ رَبِّي‌) و اگر نعمت پروردگار من نبود بر عصمت و لطف- و هدايت كه ايمان آوردم‌( لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ‌) هر آينه با تو در آتش ميبودم و احضر مطلقا استعمال نميشود مگر در بدى، قتاده گويد قسم بخدا اگر خداوند او را بوى معرّفى نكند ابدا او را نخواهد شناخت براى دگرگونى شكل و زيبايى او در آتش.

(أَ فَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولى‌ وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ‌) يعنى اين مؤمن بدوستش بر طريق سرزنش و ملامت ميگويد، آيا تو نبودى كه در دنيا ميگفتى ما نمى‌ميريم مگر مردن نخستين در دنيا و ما عذاب نميشويم، پس مطلب بخلاف آنچه گفتى ظاهر شد.

و بعضى گفته‌اند كه اين قول و سخن بعضى از بهشتيان به بعضى ديگر است بر طريق اظهار سرور بدوام نعمتهاى بهشتى و براى همين در تعقيب آن فرمود:

(إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌) يعنى ما در اين بهشت از مردگان نيستيم و مرگى نيست مگر همان مرگ نخستين در دنيا، و ما معذّب نخواهيم بود چنانچه خداوند تعالى بما وعده داد و قصدشان از اين تحقيق، نه شك و ترديد و البتّه اين سخن را گويند براى آنكه در اين سرور و خوشحالى- مجدّد و تازه‌اى خواهد بود، و خرسندى آنها چندين برابر ميگردد، و اگر